Irakurri dudan liburua, Elvis hil zen urtean nobela txikia da, Xabier Mendiguren-ena, iaz Elkar-rek argitaratua.
Idazlea 1964. urtean jaio zen eta kontatzen digun istorioa 1977. urtean garatzen da. Jakina, oraintxe bertan aipatutako bigarren urte honetan hamairu urteko mutila zen, eta bere lanaren hiru protagonistak 1977. urtean hamabost urteko mutilak dira, hots, egilea nobelatik oso hurbil dago.
Nobela hau zergatik aukeratu dudan galdetzen badidazue, erantzuna erraza eta arina izango da: hasieratik erraza eta arina irakurtzeko iruditu zitzaidalako, eta erabiltzen duen euskarak aldi berean ulergarria eta aberatsa zela eman zidalako.
Izan ere, euskaraz irakurtzeko ohitura galdua dugunontzat honelako liburuak baliogarriak izaten dira, zeren eta hiztegia behin eta berriro begiratzera joan behar ez duzunez gero, animatuago sentitzen zara.
Hala eta guztiz ere, esan behar dut liburua ez dela oso interesgarria izan, eta hasieran prometitzen zuenak ez duela bat ere bete. Sarrera irakurri eta gero uste duzu belaunaldi bateko kronika oparituko digula idazleak, baina urrengo kapituluak irakurtzen dituzun neurrian konturatzen zara dena borondate oneko asmo batean gelditzen dela.
Dena den, gauza guztiek alde onak eta alde txarrak dituztenez, alde onak aipatuko dizkizuet.
Hasiera-puntua bezala, ideia erakargarria da Elvis Presley abeslari famatua hil zen urtea (1977) hartzearena, idazleari urte berean suertatu zitzaizkion istorioak kontatzeko.
Zer kontatzen digu liburuak? Ba, 1977. urtean Gipuzkoako herri bateko hiru mutil- lagunei burutik pasatzen zitzaizkion pentsamenduak, sentimenduak, adoleszentziako kontuak, etab.
Eduk, Roberrek eta Etxek 1977. urteko uda hartan esnatu egiten dira lehen amodioetara, etorkin eta bertoko pertsonen arteko harremanen zailtasunera, euskaldunzaharrak direnek baina euskaraz egiten ez duten jarrerenera, euskara berreskuratzearen garrantzira, herriko eliza barruan garatzen den militantzia politiko berrira, etab.
Liburuan agertzen den ikuskerarekin bat etorri naiz eta narratzailearekin identifikatu naiz.
Liburua amaitu ondoren sentitu dudana izan da egileak bere bizitzaren eta nire bizitzaren zati bat ere kontatu digula; belaunaldi bateko oroimenak besterik ez dira izan.
Idazlea 1964. urtean jaio zen eta kontatzen digun istorioa 1977. urtean garatzen da. Jakina, oraintxe bertan aipatutako bigarren urte honetan hamairu urteko mutila zen, eta bere lanaren hiru protagonistak 1977. urtean hamabost urteko mutilak dira, hots, egilea nobelatik oso hurbil dago.
Nobela hau zergatik aukeratu dudan galdetzen badidazue, erantzuna erraza eta arina izango da: hasieratik erraza eta arina irakurtzeko iruditu zitzaidalako, eta erabiltzen duen euskarak aldi berean ulergarria eta aberatsa zela eman zidalako.
Izan ere, euskaraz irakurtzeko ohitura galdua dugunontzat honelako liburuak baliogarriak izaten dira, zeren eta hiztegia behin eta berriro begiratzera joan behar ez duzunez gero, animatuago sentitzen zara.
Hala eta guztiz ere, esan behar dut liburua ez dela oso interesgarria izan, eta hasieran prometitzen zuenak ez duela bat ere bete. Sarrera irakurri eta gero uste duzu belaunaldi bateko kronika oparituko digula idazleak, baina urrengo kapituluak irakurtzen dituzun neurrian konturatzen zara dena borondate oneko asmo batean gelditzen dela.
Dena den, gauza guztiek alde onak eta alde txarrak dituztenez, alde onak aipatuko dizkizuet.
Hasiera-puntua bezala, ideia erakargarria da Elvis Presley abeslari famatua hil zen urtea (1977) hartzearena, idazleari urte berean suertatu zitzaizkion istorioak kontatzeko.
Zer kontatzen digu liburuak? Ba, 1977. urtean Gipuzkoako herri bateko hiru mutil- lagunei burutik pasatzen zitzaizkion pentsamenduak, sentimenduak, adoleszentziako kontuak, etab.
Eduk, Roberrek eta Etxek 1977. urteko uda hartan esnatu egiten dira lehen amodioetara, etorkin eta bertoko pertsonen arteko harremanen zailtasunera, euskaldunzaharrak direnek baina euskaraz egiten ez duten jarrerenera, euskara berreskuratzearen garrantzira, herriko eliza barruan garatzen den militantzia politiko berrira, etab.
Liburuan agertzen den ikuskerarekin bat etorri naiz eta narratzailearekin identifikatu naiz.
Liburua amaitu ondoren sentitu dudana izan da egileak bere bizitzaren eta nire bizitzaren zati bat ere kontatu digula; belaunaldi bateko oroimenak besterik ez dira izan.
No hay comentarios:
Publicar un comentario