Egilea: Joxemari Iturralde.
17 urteko mutil batek Donejakue bidea egiten erabakitzen du, bere etxeko giroa ihes egiteagatik(gurasoak banatzear daude eta). Abiapuntu xinple horrekin, egileak historioari ekiten dio, erabat lineala, bidea bera jarraituz, etapaka, egunez egun.
Bi atal bereizten dira nobelan: bata, protagonistari gertatuako gorabeherak, eta bestea, bidearen ezaugarri nagusien deskribapena (bidea, hiriak, artea, Historia...).
Protagonista berak kontatzen ditugu gertatutakoak -hots, lehenengo pertsonan. Erromesaldia egiten ari den ahala aurkituko du hainbat gauza ezezagunak berarentzat: aintzinako kondairak
-beste erromesek kontatuta-, hiritar batek ez duen ezagutzen lasaitasuna eta pakea bidean: mendiak, basoak, aranak... , eta batez ere, bakartasuna, zeinak uzten dio denbora galanta pentsatseko. Hemen bertan, nobelak porrot egiten du, nire ustez. Mutil honen pentsaera, burutazioak, ataratzen dituen ondorioak, ez dira gazte batenak, baizik eta heldu -oso heldu esango nuke- batenak. Ematen dira egilearenak direla.
Bidean, ez uzteko bisitaldiak jasotzen ditu, herriko lagunenak; ohiko neskalagunarena ere. Momentu batean, harremanak ezartzen ditu neska holandar batekin, erromesa ere, eta horren lagunekin. Oso talde arraroa iruditzen zaio, zeren eta, antza, bidearen berezitasunaz aprobetxatuz, maltxurkeriei ekiten die.
Neskalaguna ohia eta holandar erromesarekin izaten dituen harremanen deskribapenak ez dira erotikoak, pornografikoak baino. Deskribapen horiek ez du ezer aportatzen narrazioari, dohanik dira, eta egileak, elipsiak erabiliz, ekidi zitzakeen, istorioa aldatu gabe.
Amaiera oso zabala geratzen da, zeren mutila Frómistan (Palentzian) amaitzen da bidea, Compostelaraino iritsi gabe.
Inori gomendatzekotan, 17-20 urte arteko mutilarentzat, baldin eta bidearekiko interesa badaukate. Narrazioak ez du merezi.
17 urteko mutil batek Donejakue bidea egiten erabakitzen du, bere etxeko giroa ihes egiteagatik(gurasoak banatzear daude eta). Abiapuntu xinple horrekin, egileak historioari ekiten dio, erabat lineala, bidea bera jarraituz, etapaka, egunez egun.
Bi atal bereizten dira nobelan: bata, protagonistari gertatuako gorabeherak, eta bestea, bidearen ezaugarri nagusien deskribapena (bidea, hiriak, artea, Historia...).
Protagonista berak kontatzen ditugu gertatutakoak -hots, lehenengo pertsonan. Erromesaldia egiten ari den ahala aurkituko du hainbat gauza ezezagunak berarentzat: aintzinako kondairak
-beste erromesek kontatuta-, hiritar batek ez duen ezagutzen lasaitasuna eta pakea bidean: mendiak, basoak, aranak... , eta batez ere, bakartasuna, zeinak uzten dio denbora galanta pentsatseko. Hemen bertan, nobelak porrot egiten du, nire ustez. Mutil honen pentsaera, burutazioak, ataratzen dituen ondorioak, ez dira gazte batenak, baizik eta heldu -oso heldu esango nuke- batenak. Ematen dira egilearenak direla.
Bidean, ez uzteko bisitaldiak jasotzen ditu, herriko lagunenak; ohiko neskalagunarena ere. Momentu batean, harremanak ezartzen ditu neska holandar batekin, erromesa ere, eta horren lagunekin. Oso talde arraroa iruditzen zaio, zeren eta, antza, bidearen berezitasunaz aprobetxatuz, maltxurkeriei ekiten die.
Neskalaguna ohia eta holandar erromesarekin izaten dituen harremanen deskribapenak ez dira erotikoak, pornografikoak baino. Deskribapen horiek ez du ezer aportatzen narrazioari, dohanik dira, eta egileak, elipsiak erabiliz, ekidi zitzakeen, istorioa aldatu gabe.
Amaiera oso zabala geratzen da, zeren mutila Frómistan (Palentzian) amaitzen da bidea, Compostelaraino iritsi gabe.
Inori gomendatzekotan, 17-20 urte arteko mutilarentzat, baldin eta bidearekiko interesa badaukate. Narrazioak ez du merezi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario